بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و پشت سر گذاشتن مخاطرات جنگ تحمیلی و دولت های موقت و بدون ثبات، دولت هایی با رویکردها و آرمان های متفاوت زمام امور کشور را در دست گرفتند که عموما در در یک دوره ی هشت ساله طبق یک برنامه ی جامع برای رسیدن به آن آرمان مطلوب خود تلاش کردند.
سخن اینجاست که انقلاب اسلامی یک منظومه ی فکری است که دارای جامعیت، انسجام، وحدت و توالی خاص می باشد. در چنین منظومه ای تنها تفکر همسو و هم جهت با دید و هدف واحد اجازه ی مدیریت و زمامداری دارند و اگر غیر از این اتفاق افتد، غصب جایگاه مدیریت می باشد.
در منظومه ی فکری انقلاب اسلامی « یعلمهم و یزکیهم » آرمان تشکیل دولت و حکومت است و غایت این نظام، تربیت انسان الهی می باشد. پس، تشکیل حکومت عدل و اجرای قواعد شرعی مقدمه ای است برای حصول این نتیجه ی بزرگ. در این نظام فکری دسترسی به اهداف غایی از هر طریق ممکن نه تنها مطلوب نیست که مذموم نیز می باشد و نیز، به طور کلی، برقراری عدالت و تأمین رفاه عمومی و مادی مقدمه ی تربیت انسان الهی و یک هدف میانه در نظر گرفته می شود ، نه هدف غایی. بنابراین، آرمان شهر در منظومه ی فکری انقلاب اسلامی عبارت است از فضا و جامعه ای که احکام و ولایت الهی در آن جاری و ساری است و عدالت در همه ی ابعادش در آن حاکم است و در چنین فضایی انسان تحت تربیت شریعت الهی قرار گرفته و به سمت کمال و سعادت پیش میرود.
اکنون با ملاک قرار دادن این آرمان شهر، می توان آرمان شهرهای دولت های مختلفی که در جمهوری اسلامی مدیریت کردند را شناخت و ارزیابی کرد. اصولا باید دولت در راستای اهداف انقلاب اسلامی گام بردارد و اگر چنین نباشد و اهداف دولت با انقلاب اسلامی یکی نباشد، پس مانعی بر سر راه تحقق اهداف انقلاب است که باید از سر راه برداشته شود و رفع و دفع گردد.
